**Putberg: De mythe, de klim, de biddonvreter**
Door de Klaverbladroute (warm aanbevolen), verschijnt dit verslag met een dagje vertraging. Maar geen nood: net als een goeie wijn heeft ook een fietsverslag soms wat rijping nodig.
Kopman Johnny tekende een prachtig, kronkelend parcours uit tot in Asse. Samen met Geert, die inmiddels al drie keer op kop reed dit seizoen (chapeau, monsieur!), trokken ze als ware koersdirecteurs het peloton op gang. Geëscorteerd door zes alerte en vliegensvlugge baankapiteins begonnen we aan onze tocht richting de beruchte Putberg.
De route richting de brug van Temse, via Sint-Amands, Buggenhout en Opwijk, bracht ons bij het eerste vrije stuk. Na het fluitsignaal vlogen de baankapiteins weg alsof ze in een ontsnapping zaten tijdens Parijs-Roubaix. In de verte zagen we een groepje van Rudyco Cycling – het sein om de jacht te openen was gegeven. Zelf sprong ik van BBC’er naar BBC’er, tot ik samen met Johan op een onbekende eindstreep afstormde. Waar die juist lag, wisten we niet – misschien dat de wedstrijdjury nog uitsluitsel kan geven over de overwinning...
Na het hergroeperen, trokken we in gezapig tempo richting de Putberg. Na de verraderlijke afdaling klonk opnieuw het fluitsignaal – het tweede vrije stuk werd ingezet. Hier en daar denderden renners over de kasseien, biddons sprongen uit hun houders alsof ze het zelf ook niet meer zagen zitten. De ‘kut-berg’, zoals sommigen hem subtiel noemen, deed zijn naam eer aan. Iedereen harkte, stoempte en stampte naar boven... maar waar was de finish? Ik klampte aan bij Frank en Dieter – en pufte: “Is dit nu de top of is het de parking?” Ik passeerde Dieter en trok nog door tot aan de parking, de echte eindstreep, toch? Voorzitter Raf stond perplex toen bleek dat Dieter, mogelijk als eerste boven was geraakt. Toeval? Of tactisch misbruik van Franks elektrische voorsprong? Wie zal het zeggen?
Gelukkig wachtte op de parking een welgekomen versnapering, verorberd alsof we net de Tour-etappe naar Alpe d’Huez hadden gereden. Net toen iedereen dacht dat het klimwerk achter de rug was, dienden de eerstvolgende 100 meter aan 10% zich aan – een kuitenbijter om duimen en trappers bij af te likken. Johnny beloofde ons een derde vrije stuk en had iedereen gewaarschuwd, rechtsaf aan café Het Bos. En toch, fluitsignaal drie en ik zette wederom een achtervolging in. Johan was weer als een speer vertrokken en kreeg Bossy op de hielen, ik probeerde dichterbij te komen. Alle drie namen we de afslag naar links en liepen we zo een kans op een derde overwinning mis.
Op de terugweg namen Johnny en Geert ons opnieuw mee langs slingerende wegen, door Rossem, Londerzeel en Lippelo richting Bornem. Een klein intermezzo in Londerzeel: vlak bij de overweg waar we de sporen overstaken (Drietorenstraat), staat een recent geplaatst huldigingsmonument. Mijn vrouw Katrien kreeg begin dit jaar een mail van de heemkundige kring in Londerzeel over haar overgrootvader Pieter Kamiel Kersebeek, die in 1945 omkwam tijdens een Duitse luchtaanval terwijl hij daar seinwachter was. Een stukje familiegeschiedenis waar zeer weinig over geweten was, tot nu. Een mooi eerbetoon én een gerestaureerde wachtpost herinneren nu aan die dag. Klein moment van bezinning, voor ik weer de koers in duik.
Via Steendorp en de Oostberg denderden we verder over de Bazelse kasseien en draaiden we in Kruibeke uiteindelijk richting ’t Sonneke. Tot verrassing van sommigen werd de eindmeet dit keer al afgevlagd aan het nieuwe chirolokaal van de meisjes. Einde van een rit net voor 12u – ideaal getimed om voor de Klaverbladroute-horde nog snel enkele (0.0%) pinten te bestellen.
Wie twee of zelfs zes uur later nog aan hetzelfde tafeltje zat, blijft tussen ons – beroepsgeheim van de schrijver. Maar ook daar werd nog stevig nagekaart (en bijgeschonken). De Blue Boys hebben weer een mooie duit in het zakje gedaan.
Bedankt aan de kopmannen voor het knappe werk, een dikke pluim voor de baankapiteins, hulde aan André in de camionette en proficiat aan iedereen die erbij was: je hebt de Putberg bedwongen en dat mag tellen!!!
Tot slot nog een warme groet aan onze anciens zoals Romain, die elke week trouw de verslagen lezen en zo met één voet nog altijd in het peloton staan.
Gianni